۱۳۹۳ اسفند ۳, یکشنبه

تو پاي به راه در نِه و هيچ مپرس خود راه بگويدت كه چون بايد رفت ـ كريم نعلبنديان


از آنجا كه در يك خانواده مذهبي پرورش يافته ام در مواقعي كه به آمال و آرزوهايم فكر مي كردم اين آيه قرآني در ذهنم مجسم مي شد و آرامش مي يافتم «وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا». (سوره عنكبوت آيه69) اما مكانيزم آن برايم روشن نبود كه اين راه يافتگي به چه صورت محقق خواهد شد.
يادم هست در سالهاي 56 و57 كه با دنياي سياست و مبارزه آشنا شدم, فكر مي كردم اين راه خيلي سريع به نتيجه خواهد رسيد. با شروع خيزشهاي اوليه در تبريز در 29بهمن سال56, من هم در وادي انقلاب جاري شدم و از خوشحالي سر از پا نميشناختم.
در آن دوران هنوز خميني را خوب نمي شناختم و او در تصوراتم جايگاهي داشت....ادامه

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر